Het is april 2015 als Trajectbegeleider Regine Pijning van BaanPlus voor het eerst kennis maakt met Marcel. Marcel is een dan 37 jarige man die net vader is geworden van een mooi dochtertje. Samen met zijn vrouw Daisy vertelt hij zijn verhaal. Aan de ene kant, de pijn en het verdriet van de afgelopen jaren, maar aan de andere kant ook de motivatie en de voorzichtige hoop de regie over zijn leven weer terug te pakken.
Marcel heeft jarenlang op een accountkantoor gewerkt. Lange dagen, hoge werkdruk en weinig voldoening. Dat in combinatie met het plots overlijden van zijn vader en zijn broer, zorgen ervoor dat Marcel zich zwaar overspannen ziek meldt en in 2011 in de WIA beland.
Hij neemt zelf begin 2015 contact op met het UWV en geeft aan dat hij weer iets wil en kan doen. “Ik voelde me nutteloos en tegelijkertijd voelde ik dat het tijd was om de draad weer op te pakken”. Het UWV meldt hem aan bij BaanPlus voor een re-integratietraject. Met trajectbegeleider Regine is er meteen een klik: “Zij snapte wat ik wou, er was begrip voor mijn situatie en ze voelde aan wat er nodig was. Ze stelde voor dat er ook contact moest zijn met mijn vrouw, Daisy kent mij als geen ander en zou signalen door kunnen geven aan Regine als zij zich zorgen maakte. Dit gaf meteen een vertrouwd gevoel”.
Dankzij de gesprekken die volgden kon Regine een goed beeld schetsen van welke richting bij mij zou passen. Zou ik weer terug op een kantoor gaan werken? We hebben het geprobeerd maar ik liep zwetend na een kennismakingsgesprek bij een zorginstelling weg. Dit was niet langer mijn wereld. Regine zag in dat mijn werk afwisselend moest zijn, liefst iets praktisch maar ook iets sociaals, want ik ben een sociaal betrokken mens en krijg energie van andere mensen.
Via BaanPlus ben ik bij het Aletta Jacobs Collega terecht gekomen. Eerst voor een werkervaringsplaats. Twee ochtenden in de week, geen werkdruk, rustig uitproberen. Ik werkte een ochtend in de kantine en een ochtend als conciërge. Gerrit Pama van Facilitair Beheer stond meteen open voor een dergelijke samenwerking. “We hebben 4 x eerder iemand via een re-integratietraject aan het werk gehad bij ons en dat is goed bevallen. Je krijgt de tijd en ruimte om te ervaren wie je in huis hebt gehaald en je ziet op den duur de echte persoon. Zulke informatie haal je nooit uit een sollicitatieprocedure”.
Marcel heeft gedurende de eerste maanden zijn dagdelen en werkzaamheden steeds verder uitgebreid en groeide in zelfvertrouwen, had plezier in zijn werk en voelde zich als herboren. Aan het eind van het schooljaar werd duidelijk dat een collega afscheid zou nemen en dat er een functie vrij zou komen. Marcel heeft gesolliciteerd en omdat hij al was ingewerkt, hij goed in het team ligt (mensen weten wat ze aan hem hebben) en ook zelf de motivatie heeft om te werken, is Marcel per 1 september dit jaar in dienst gekomen. “Marcel is een echte duizendpoot, en dat heb je nodig als conciërge”, vertelt Gerrit.
Marcel heeft een volledige baan en met trots meldt hij dat zijn uitkering per direct is bevroren. “Is het niet teveel, 40 uur werken, vanuit de WIA?” vraagt Regine zich af. Marcel geeft aan dat hij, doordat hij vorig schooljaar zich deze functie eigen heeft kunnen maken, hij langzaam heeft kunnen opbouwen en doordat hij vanaf dag één het volledige vertrouwen van Gerrit heeft gekregen, hij zich als een vis in het water voelt. “Ja, dingen moeten op tijd klaar, maar we doen het met elkaar en naar eigen inzicht. Dat geeft rust en vertrouwen. Als ik om 16.00 uur naar huis ga, kan ik het werk loslaten, want morgen is er weer een dag.”
Foto: (l)Gerrit, (r) Marcel